"Παρακάλα, παρακάλα
στο πλεχτό να πάει η μπάλα
στο δοκάρι μη χτυπήσει
τ' όνειρο μην σταματήσει"
στο πλεχτό να πάει η μπάλα
στο δοκάρι μη χτυπήσει
τ' όνειρο μην σταματήσει"
Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να λέγεται "ντόπα, φράγκα και κοριοί: το επιχειρηματικό ποδόσφαιρο σήμερα".
Καταρχήν περαστικά σ' όσους αγωνιούν αν πέσει η ομάδα τους κατηγορία, αν χάσουν την προεδράρα τους, αν δεν γίνουν μεταγραφές παικταράδων και σ' όσους έχουν ήδη αρχίσει να χάφτουν τα περί σκευωρίας, σπίλωσης, λάσπης. Είναι δύσκολο όταν το μόνο πράγμα που σε κάνει να νιώθεις δυνατός και άξιος, η "ιδέα", αποδεικνύεται σάπια, φάρσα. Περαστικά, η περίπτωσή σας είναι ανίατη.
Κανονικά με αυτά τα δεδομένα και με όσα είναι ακόμα να βγουν, η Super League θα 'πρεπε να διαλυθεί. Διαβάζουμε ότι αυτό υπάρχει σαν σκέψη αλλά να 'μαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί; Γιατί υπάρχουν στην μέση συμβόλαια (τηλεοπτικά, παικτών), διαφημίσεις, στοίχημα και το κυριότερο...η ανάγκη για ένα θέαμα που θα αποσπά την προσοχή του κόσμου και θα δρα ως κανάλι εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης.
Θα διατηρηθεί όμως στον αφρό το θέμα! Με τα σενάρια να εναλλάσσονται καθημερινά όσο αυτό είναι χρήσιμο δηλαδή όσο αποσπά την προσοχή μιας μερίδας του κόσμου. Γιατί η χρονική σύμπτωση των αποκαλύψεων ακριβώς πριν την 48ωρη γενική απεργία ενάντια στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αυτή την λειτουργία επιτελεί. Παρεμπιπτόντως, είχαμε συνηθίσει να σκάνε βόμβες, να ανακαλύπτονται γιάφκες, να γίνονται συλλήψεις τρομοκρατών. Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν περνάει άλλο το παραμύθι; Εν πάσει περιπτώσει κυκλοφορούν φήμες ότι μπορεί να υποβιβαστούν ομάδες, ότι μπορεί να τιναχτεί στον αέρα το πρωτάθλημα για να 'χουν να ασχολούνται οι οπαδοί. Δεν θα γίνει τίποτα. Τίποτα ουσιαστικό, άντε να την πληρώσουν τίποτα κομπάρσοι. Αν όλα περάσουν θα θαφτεί σιγά σιγά το θέμα, όπως θάφτηκε η Φουκοσίμα, η Λιβύη και 1002 εσωτερικά σκάνδαλα.
Όσοι ελπίζουν σε μια κάθαρση, δικαιοσύνη κι ένα υγιές πρωτάθλημα απλά γεμίζουν στήλες εφημερίδων με κενότητες. Από κοντά κι οι ευρωλάγνοι που επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι θα πρεπε να 'χουμε ως πρότυπα τα πρωταθλήματα των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών... Αυτή η κατηγορία αθλητικογράφων, σχολιαστών, φιλάθλων παρουσιάζονται ως ρομαντικοί, λάτρεις του αθλήματος αλλά δεν είναι. Γιατί;
Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα ρομαντικό σε έναν διαγωνισμό Ανωνύμων Εταιρειών, σε έναν χορό εκατομμυρίων ευρώ. Το παιχνίδι έχει χαθεί κι έχει χαθεί παγκοσμίως όπου το ποδόσφαιρο συνδέθηκε με το χρήμα. Κι επειδή είναι δημοφιλές άθλημα μιλάμε για πολύ χρήμα...
Η ρίζα του προβλήματος είναι η ίδια η ύπαρξη των ΠΑΕ, η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε επικερδή επιχείρηση με επαγγελματίες υπαλλήλους. Όποιος δεν το λέει αυτό, δεν λέει τίποτα. Φυσικά θα μπορούσαμε να έχουμε ένα θέαμα καλύτερης ποιότητας, με σοβαρότερους προέδρους, καλύτερους υπαλλήλους/ποδοσφαιριστές πιο ωραία γήπεδα και πιο προσεκτικά στησίματα (γιατί όπου υπάρχει στοίχημα, υπάρχει και στημένο). Έχω την γνώμη λοιπόν ότι όλοι όσοι μιλούν για κάθαρση στο ποδόσφαιρο αλλά οι ΠΑΕ-ΠΑΕ δεν αγαπούν τον αθλητισμό αλλά το θέαμα. Είναι αυτοί που όταν τίθεται το ζήτημα να είναι ο αθλητισμός αποκλειστικά ερασιτεχνικός αντιτάσσουν ότι "χωρίς λεφτά πώς θα προχωρήσουν οι ομάδες μας, οι αθλητές μας, πώς θα φέρουμε παίχτες, πώς θα έχουμε διακρίσεις;". Έτσι ανοίγουν τον δρόμο στον Μπέο, τον Μαρινάκη, τον Μπατατούδη, τον Πιλάβιο, τον Θωμά ... και την ντόπα.
Ας σταθούμε λίγο σ' αυτό το τελευταίο. Το οικοδόμημα του επιχειρηματικού ποδοσφαίρου, του επιχειρηματικού αθλητισμού σαπίζει ολόκληρο. Δεν εμφανίζει μόνο σάπιους παράγοντες αλλά και σάπιους υπαλλήλους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να καταπιούν ο,τιδηποτε για ένα παχυλό συμβόλαιο, μια καλή μεταγραφή. Παντού πρυτανεύει ο ανταγωνισμός. Στα αποδυτήρια, στον αγωνιστικό χώρο, έξω απ' αυτόν, οι παίχτες είναι έτοιμοι να πατήσουν κάτω τον αντίπαλό τους, να κάνουν θέατρο για να κερδίσουν, να πλακωθούν, να κάνουν εμπρηστικές δηλώσεις, να ντοπαριστούν, να στήσουν αγώνες... Είναι το ίδιο σάπιοι με τα αφεντικά τους. Πόσες φορές έχουμε δει οι ποδοσφαιριστές της Α' Εθνικής να στέκονται αλληλέγγυοι σ' αυτούς των μικρότερων κατηγοριών για τα προβλήματα που έχουν; ΠΟΤΕ! Στο μπάσκετ όταν επιχειρήθηκε να γίνει απεργία για τα δικαιώματα των παιχτών των μικρών κατηγοριών, οι αθλητές-πρότυπα πήγαν με τ' αφεντικά τους. Να μην τα ξεχνάμε αυτά. Είναι όψεις της πραγματικότητας.
Μιλάμε για έναν χώρο όπου οι από πάνω θησαυρίζουν στήνοντας ματς, ξεπλένοντας χρήμα κι οι από κάτω ζουν μια ζωή πλήρους ατομισμού κι ανταγωνισμού χωρίς καμία συναδελφική αλληλεγγύη παρά μόνο χαριτωμένα στιγμιότυπα fair play μπροστά στις κάμερες. Και το πράγμα δυστυχώς ξεκινάει απ' τα τσικό... Όποιος έχει κάνει έστω και μία χρονιά ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία σε κάποια ομάδα θα 'χει δει ότι αναπαράγονται σε τρομακτικό βαθμό παθογένειες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Αξίζει λοιπόν να ασχολείσαι με το επαγγελμαιτκό ποδόσφαιρο; Με το πρωτάθλημα των ΠΑΕ; Αναμφίβολα το θέαμα είναι μερικές φορές ελκυστικό (στην Ελλάδα σπανιότερα) αλλά μέχρι εκεί. Ένας υγιής άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει καμία χαρά για τα εκατομμύρια που ξόδεψε η ομάδα του για καινούριους παίχτες ενώ ο ίδιος παίρνει ψίχουλα για την ίδια ή και σκληρότερη δουλειά. Ένας υγιής άνθρωπος δεν θα πρέπει να τσακωθεί ποτέ ξανά για το πέναλτι που δεν δόθηκε, την κόκκινη που δόθηκε κ.ο.κ. γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι είναι συνεννοημένο πίσω απ' την πλάτη του και τι όχι. Προς θεού καμία ταύτιση με δηλώσεις προέδρων και πολεμικά ανακοινωθέντα! Πουλάνε οπαδιλίκι κι από πίσω τα στήνουν, πουλάνε οπαδιλίκι και κλείνουν δουλειές. Καμία ταύτιση επίσης με δηλώσεις παικτών που πουλάνε φανέλα και οπαδιλίκι κι αγοράζουν porsche και yacht!
Όποιος αγαπάει τον αθλητισμό καλύτερα να παίξει μπάλα ο ίδιος. Αν δεν μπορεί ας παρακολουθήσει αγώνες μεταξύ ερασιτεχνών. Έχω την άποψη ότι το θέαμα είναι πολύ πιο συναρπαστικό σε μερικούς αγώνες 5Χ5 παρά σε ματς της Super League.
Ας τελειώνουμε λοιπόν γρήγορα με το σκάνδαλο κι όλη την σαπίλα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κι ας αφιερωθούμε στους αγώνες που έχουν σημασία, αυτούς για μια καλύτερη ζωή:
-Να πέσουν όλοι!
-Να μην τους χαριστεί ευρώ!
-Να περάσουν οι ομάδες στα χέρια των φιλάθλων τους όχι σαν εταιρείες λαϊκής βάσης αλλά σαν ερασιτεχνικά, μη-κερδοσκοπικά αθλητικά σωματεία
Κατά τ' άλλα οι Αισθησιακοί να κερδίζουν κι οι ΠΑΕ να πα να γ.......
Sensuals
Τα κορμιά μας πονάνε
Υ.Γ.
Όσοι πηγαίνετε γήπεδο για την ατμόσφαιρα και την εξέδρα σας καταλαβαίνω. Είναι ωραίο συναίσθημα (βέβαια αν σκεφτείς ότι ο διπλανός σου είναι ικανός να μαχαιρώσει άνθρωπο για μια ΠΑΕ ξενερώνεις λίγο αλλά έστω...).
Καταρχήν περαστικά σ' όσους αγωνιούν αν πέσει η ομάδα τους κατηγορία, αν χάσουν την προεδράρα τους, αν δεν γίνουν μεταγραφές παικταράδων και σ' όσους έχουν ήδη αρχίσει να χάφτουν τα περί σκευωρίας, σπίλωσης, λάσπης. Είναι δύσκολο όταν το μόνο πράγμα που σε κάνει να νιώθεις δυνατός και άξιος, η "ιδέα", αποδεικνύεται σάπια, φάρσα. Περαστικά, η περίπτωσή σας είναι ανίατη.
Κανονικά με αυτά τα δεδομένα και με όσα είναι ακόμα να βγουν, η Super League θα 'πρεπε να διαλυθεί. Διαβάζουμε ότι αυτό υπάρχει σαν σκέψη αλλά να 'μαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί; Γιατί υπάρχουν στην μέση συμβόλαια (τηλεοπτικά, παικτών), διαφημίσεις, στοίχημα και το κυριότερο...η ανάγκη για ένα θέαμα που θα αποσπά την προσοχή του κόσμου και θα δρα ως κανάλι εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης.
Θα διατηρηθεί όμως στον αφρό το θέμα! Με τα σενάρια να εναλλάσσονται καθημερινά όσο αυτό είναι χρήσιμο δηλαδή όσο αποσπά την προσοχή μιας μερίδας του κόσμου. Γιατί η χρονική σύμπτωση των αποκαλύψεων ακριβώς πριν την 48ωρη γενική απεργία ενάντια στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου αυτή την λειτουργία επιτελεί. Παρεμπιπτόντως, είχαμε συνηθίσει να σκάνε βόμβες, να ανακαλύπτονται γιάφκες, να γίνονται συλλήψεις τρομοκρατών. Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν περνάει άλλο το παραμύθι; Εν πάσει περιπτώσει κυκλοφορούν φήμες ότι μπορεί να υποβιβαστούν ομάδες, ότι μπορεί να τιναχτεί στον αέρα το πρωτάθλημα για να 'χουν να ασχολούνται οι οπαδοί. Δεν θα γίνει τίποτα. Τίποτα ουσιαστικό, άντε να την πληρώσουν τίποτα κομπάρσοι. Αν όλα περάσουν θα θαφτεί σιγά σιγά το θέμα, όπως θάφτηκε η Φουκοσίμα, η Λιβύη και 1002 εσωτερικά σκάνδαλα.
Όσοι ελπίζουν σε μια κάθαρση, δικαιοσύνη κι ένα υγιές πρωτάθλημα απλά γεμίζουν στήλες εφημερίδων με κενότητες. Από κοντά κι οι ευρωλάγνοι που επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι θα πρεπε να 'χουμε ως πρότυπα τα πρωταθλήματα των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών... Αυτή η κατηγορία αθλητικογράφων, σχολιαστών, φιλάθλων παρουσιάζονται ως ρομαντικοί, λάτρεις του αθλήματος αλλά δεν είναι. Γιατί;
Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα ρομαντικό σε έναν διαγωνισμό Ανωνύμων Εταιρειών, σε έναν χορό εκατομμυρίων ευρώ. Το παιχνίδι έχει χαθεί κι έχει χαθεί παγκοσμίως όπου το ποδόσφαιρο συνδέθηκε με το χρήμα. Κι επειδή είναι δημοφιλές άθλημα μιλάμε για πολύ χρήμα...
Η ρίζα του προβλήματος είναι η ίδια η ύπαρξη των ΠΑΕ, η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε επικερδή επιχείρηση με επαγγελματίες υπαλλήλους. Όποιος δεν το λέει αυτό, δεν λέει τίποτα. Φυσικά θα μπορούσαμε να έχουμε ένα θέαμα καλύτερης ποιότητας, με σοβαρότερους προέδρους, καλύτερους υπαλλήλους/ποδοσφαιριστές πιο ωραία γήπεδα και πιο προσεκτικά στησίματα (γιατί όπου υπάρχει στοίχημα, υπάρχει και στημένο). Έχω την γνώμη λοιπόν ότι όλοι όσοι μιλούν για κάθαρση στο ποδόσφαιρο αλλά οι ΠΑΕ-ΠΑΕ δεν αγαπούν τον αθλητισμό αλλά το θέαμα. Είναι αυτοί που όταν τίθεται το ζήτημα να είναι ο αθλητισμός αποκλειστικά ερασιτεχνικός αντιτάσσουν ότι "χωρίς λεφτά πώς θα προχωρήσουν οι ομάδες μας, οι αθλητές μας, πώς θα φέρουμε παίχτες, πώς θα έχουμε διακρίσεις;". Έτσι ανοίγουν τον δρόμο στον Μπέο, τον Μαρινάκη, τον Μπατατούδη, τον Πιλάβιο, τον Θωμά ... και την ντόπα.
Ας σταθούμε λίγο σ' αυτό το τελευταίο. Το οικοδόμημα του επιχειρηματικού ποδοσφαίρου, του επιχειρηματικού αθλητισμού σαπίζει ολόκληρο. Δεν εμφανίζει μόνο σάπιους παράγοντες αλλά και σάπιους υπαλλήλους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να καταπιούν ο,τιδηποτε για ένα παχυλό συμβόλαιο, μια καλή μεταγραφή. Παντού πρυτανεύει ο ανταγωνισμός. Στα αποδυτήρια, στον αγωνιστικό χώρο, έξω απ' αυτόν, οι παίχτες είναι έτοιμοι να πατήσουν κάτω τον αντίπαλό τους, να κάνουν θέατρο για να κερδίσουν, να πλακωθούν, να κάνουν εμπρηστικές δηλώσεις, να ντοπαριστούν, να στήσουν αγώνες... Είναι το ίδιο σάπιοι με τα αφεντικά τους. Πόσες φορές έχουμε δει οι ποδοσφαιριστές της Α' Εθνικής να στέκονται αλληλέγγυοι σ' αυτούς των μικρότερων κατηγοριών για τα προβλήματα που έχουν; ΠΟΤΕ! Στο μπάσκετ όταν επιχειρήθηκε να γίνει απεργία για τα δικαιώματα των παιχτών των μικρών κατηγοριών, οι αθλητές-πρότυπα πήγαν με τ' αφεντικά τους. Να μην τα ξεχνάμε αυτά. Είναι όψεις της πραγματικότητας.
Μιλάμε για έναν χώρο όπου οι από πάνω θησαυρίζουν στήνοντας ματς, ξεπλένοντας χρήμα κι οι από κάτω ζουν μια ζωή πλήρους ατομισμού κι ανταγωνισμού χωρίς καμία συναδελφική αλληλεγγύη παρά μόνο χαριτωμένα στιγμιότυπα fair play μπροστά στις κάμερες. Και το πράγμα δυστυχώς ξεκινάει απ' τα τσικό... Όποιος έχει κάνει έστω και μία χρονιά ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία σε κάποια ομάδα θα 'χει δει ότι αναπαράγονται σε τρομακτικό βαθμό παθογένειες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Αξίζει λοιπόν να ασχολείσαι με το επαγγελμαιτκό ποδόσφαιρο; Με το πρωτάθλημα των ΠΑΕ; Αναμφίβολα το θέαμα είναι μερικές φορές ελκυστικό (στην Ελλάδα σπανιότερα) αλλά μέχρι εκεί. Ένας υγιής άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει καμία χαρά για τα εκατομμύρια που ξόδεψε η ομάδα του για καινούριους παίχτες ενώ ο ίδιος παίρνει ψίχουλα για την ίδια ή και σκληρότερη δουλειά. Ένας υγιής άνθρωπος δεν θα πρέπει να τσακωθεί ποτέ ξανά για το πέναλτι που δεν δόθηκε, την κόκκινη που δόθηκε κ.ο.κ. γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ξέρει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι είναι συνεννοημένο πίσω απ' την πλάτη του και τι όχι. Προς θεού καμία ταύτιση με δηλώσεις προέδρων και πολεμικά ανακοινωθέντα! Πουλάνε οπαδιλίκι κι από πίσω τα στήνουν, πουλάνε οπαδιλίκι και κλείνουν δουλειές. Καμία ταύτιση επίσης με δηλώσεις παικτών που πουλάνε φανέλα και οπαδιλίκι κι αγοράζουν porsche και yacht!
Όποιος αγαπάει τον αθλητισμό καλύτερα να παίξει μπάλα ο ίδιος. Αν δεν μπορεί ας παρακολουθήσει αγώνες μεταξύ ερασιτεχνών. Έχω την άποψη ότι το θέαμα είναι πολύ πιο συναρπαστικό σε μερικούς αγώνες 5Χ5 παρά σε ματς της Super League.
Ας τελειώνουμε λοιπόν γρήγορα με το σκάνδαλο κι όλη την σαπίλα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου κι ας αφιερωθούμε στους αγώνες που έχουν σημασία, αυτούς για μια καλύτερη ζωή:
-Να πέσουν όλοι!
-Να μην τους χαριστεί ευρώ!
-Να περάσουν οι ομάδες στα χέρια των φιλάθλων τους όχι σαν εταιρείες λαϊκής βάσης αλλά σαν ερασιτεχνικά, μη-κερδοσκοπικά αθλητικά σωματεία
Κατά τ' άλλα οι Αισθησιακοί να κερδίζουν κι οι ΠΑΕ να πα να γ.......
Sensuals
Τα κορμιά μας πονάνε
Υ.Γ.
Όσοι πηγαίνετε γήπεδο για την ατμόσφαιρα και την εξέδρα σας καταλαβαίνω. Είναι ωραίο συναίσθημα (βέβαια αν σκεφτείς ότι ο διπλανός σου είναι ικανός να μαχαιρώσει άνθρωπο για μια ΠΑΕ ξενερώνεις λίγο αλλά έστω...).
