Εκεί που οι Δευτέρες μας τον τελευταίο μήνα είχαν σάουντρακ το "Κάθε βράδυ πάντα λυπημένη" (http://www.youtube.com/watch?v=u7zPiyoVT_s) ήρθε αναπάντεχα μια καλή εμφάνιση που ήταν καλή εμφάνιση ΟΛΩΝ και τώρα ακούμε "μα δεν τελειώνουμε ποτέ, δεν τελειώνουμε γιατί μια αγάάάάπη σαν κι αυτήήή δεν τελειώνειειειει κι αν κάπου-κάπου μας πονά μέσα στο αίμα μας ξανά, κυκλοφορείείείείεί και δυναμώώνει!".
Ανέβηκε το ηθικό! Μη βιαστείτε να μας κατηγορήσετε ότι ρίξαμε τον πήχυ και πανηγυρίζουμε και τις ισοπαλίες. Απλά σήμερα φύγαμε ευχαριστημένοι από το γήπεδο. Γιατί αξίζαμε την νίκη, ήμασταν ομαδικοί, χωρίς να λείπουν οι φαντεζί ενέργειες. Ήμασταν σοβαροί αλλά όχι τόσο σοβαροί ώστε να λείψουν τα τσαφ στην άμυνα, οι τούμπες, εν ολίγοις το αισθησιακό σκέλος της υπόθεσης αγώνας.
Σκόραραν ο Μεγάλος Αρχηγός Αντρέας, ο Μύστα κι ο Παναγιώτης που επανεμφανίστηκε. Άλλος ένας συνάνθρωπός μας, ο Στέλιος, εκπλήρωσε το παιδικό του όνειρο κι έπαιξε στους Αισθησιακούς. Στέλιο, που ήσουν βράχος στην άμυνα, once a sensual, always a sensual.
Να τονίσουμε εδώ ότι ο Μητσάρας ήταν ουσιαστικότατος και κάτι παραπάνω ως αριστερό χαφ.
Να μην τονίσουμε όμως κι ότι ο Μύστα ήρθε βρωμοκοπώντας μπύρα;
(τα γκολ: Μύστα, Αντρέας, Παναγιώτης)
Υ.Γ.
Τις τελευταίες μέρες σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας (εκτός απ' την σκουληκότρυπα) σηκώθηκαν αντικυβερνητικά πανό. Άντε με το καλό και πανό να πληρώσουν οι ΠΑΕ τα χρέη τους προς το Δημόσιο δηλαδή ΕΜΑΣ!
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η περιγραφή γράφεται μόνο για χάρη της Βάλιας και της Ξένιας. Η πρώτη έφτιαξε ένα μαγικό (μίνι) πανό και μας έφερε σοκοφρέτες, kiss και πουράκια (νόμιζε θα νικήσουμε φαίνεται). Η Ξένια έφερε ένα γλυκό σοκολάτα απ' το ζαχαροπλαστείο το οποίο σε συνδυασμό με την στενοχώρια μετά την ήττα ανέβασε το ζάχαρό μας στο 200. Γράφεται επίσης για την Ιωάννα που άξια πλέον μπαίνει στις τάξεις του φαν κλαμπ με την τακτική της παρουσία στο γήπεδο (μια μέρα θα μεταδίδει τους αγώνες μας live από το ράδιο Ελεύθερο-Χαϊδάρι). Τέλος γράφεται για να τέρψει τον Κάγκι, αυτή την αγαπημένη αηδία, που αν και τραυματίας έπαιξε στο α' ημίχρονο για να μην στερήσει κύρος από τον αγώνα. Όταν είδε ότι ο αγώνας καθάρισε, κάθισε στον πάγκο.
Πάμε τώρα και σ' εμάς. Κάποιες φορές μου θυμίζουμε έναν γάμο που κρατιέται για τους συγγενείς, για να μη στενοχωρηθεί ο γέρος-πατέρας, τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες, γιατί "τι θα πει ο κόσμος;" και ούτω καθ' εξής. Αλήθεια Αρχηγέ πότε ήταν η τελευταία φορά που κατέβηκες με αληθινή όρεξη να παίξεις στο γήπεδο; Αλήθεια Μύστα από πότε δεν νοιάζεσαι για την ποδοσφαιρική σου αριστεία και καταβροχθίζεις τα σουτζουκάκια της Ξένιας 1 ώρα πριν το ματς; Αλήθεια Μήτσο, πού κουρεύεσαι; Και κυρίως, τι έχετε να πείτε όλοι εσείς τώρα που ο Yorgos Mi δεν αργεί πλέον στα ματς; Κάνε το καλό και ριξ' το στο γιαλό λέει ο σοφός λαός. Ένα χαμόγελο πικρίας όμως σκάει στα ήδη σκασμένα από την αφυδάτωση χείλη μας. Και ποτέ δεν μπαλώσαμε το image μας με liposan. Εν πάσει περιπτώσει, ο κατάλογος είναι μακρύς αλλά μην μας πουν και γκρινιάρηδες. Είμαστε απλά λάτρεις του αντικειμενισμού και της απόδοσης ευθυνών. Κρίνουμε για να κριθούμε.
Ας αναρωτηθούν οι διυλίζοντες τον κώνωπαν αλλά καταπίνοντες την κάμηλον για την αγωνιστική κατάντια του Αισθησιακού μοντέλου. Και κυρίως όχι άλλα λόγια.
Άι φοργκάτ του μένσιον την συγκινητική παρουσία του Γιώργου απ' την Θεσσαλονίκη που αν και βρωμοσκώληκας προσέδωσε έναν αέρα μπουγάτσας (με κρέμα) στην ομάδα μας. Η στιγμή που αγωνίζονταν οι τρεις Γιώργηδες στην άμυνα μένει στην ιστορία ως το χρυσό δίλεπτο της Αισθησιακής άμυνας (καθ' ότι ως γνωστόν όπου Γιώργος και μάλαμα και όπου Σωκράτης και Μάλαμας). Γιώργο από Θεσσαλονίκη σ' ευχαριστούμε και μην ξεχνάς once a sensual, always a sensual.
Υ.Γ.2
Εξίσου ευχαριστούμε και τον Νέστορα για την 2η εμφάνισή του (καλή η φανέλα του Ζιντάν αλλά δεν αγοράζεις καμιά ροζόμαυρη σιγά σιγά;)
"Αυτό είναι το κεντρικό δίλημμα σήμερα όπου το συνειδητό επαναστατικό προλεταριάτο είναι ακόμα πολύ αδύναμο για να προβάλει στην πράξη, πέρα από το επίπεδο της φιλικής παρέας και της στενής γειτονιάς, τη δικιά του εκδοχή του ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού. Όμως δεν θα αργήσει πολύ η μέρα όπου, μέσα στις ταξικές θύελλες που θα σαρώσουν τον ιμπεριαλιστικό κόσμο, που ήδη έχει μπει σε βαθιά κρίση και οδηγείται γοργά στον παγκόσμιο πόλεμο, θα αρχίσει να αμφισβητείται έμπρακτα το σημερινό ανταγωνιστικό πρωταθλητικό ποδόσφαιρο. "
Χθες βράδυ μετά τον αγώνα ενώ οι Αισθησιακοί χλαπάκιαζαν σουβλάκια στο Αιγάλεω, οδηγούσα προς το σπίτι με σβηστά τα πίσω φώτα του αυτοκινήτου (εδώ και ένα μήνα) και σκεφτόμουν διάφορα.
Σκεφτόμουν ότι δεν είμαστε οι τύποι που οργανώνουν beach party ή βραδιές με κιθάρες σε παραλίες, ψαγμένα σκηνικά με μεράκι κ.ο.κ.. Είμαστε αυτοί που θα σκάσουν εκεί σαν αγέλη για να βρουν καμιά γκόμενα, να διασκεδάσουν τσάμπα ή να κοιμηθούν κάπου που δεν θα είχαν ξανά την ευκαιρία να το κάνουν. Οι πιο ευγενικοί από μας (βλ. Μύστα) θα φέρουν και κανά μπουκάλι κρασί για ξεκάρφωμα. Στο Αισθησιακό μασκέ πάρτυ που με πολύ κόπο οργανώσαμε επί δυο συναπτά έτη, οι περισσότεροι έρχονταν 1-2-3 ώρες αφού είχε ξεκινήσει.
Ακόμα σκεφτόμουν τα λόγια του Καζανόβα, ότι ο εραστής για να ξεμυαλίσει μια γυναίκα οφείλει να τα λέει ευγενικά με αυστηρό τόνο. Οι κινήσεις του οφείλουν να είναι απότομες, δυνατές αλλά τρυφερές στην ουσία τους. Διότι το μυαλό της γυναίκας αδυνατεί τότε να αναλύσει ταυτοχρόνως τα δυο αντικρουόυμενα μηνύματα, αδυνατεί να δομήσει μια άμυνα, μια τακτική ακριβώς γιατί αδυνατεί να αναλύσει το είδος της επίθεσης που δέχεται. Ανήμπορη, ταραγμένη αλλά ταυτόχρονα αλλόκοτα συνεπαρμένη παραδίδεται. Γιατί παραδίδεται; Γιατί μόνο δια της παράδοσης μπορεί να γνωρίσει το πραγματικό πρόσωπο του αντιπάλου και να σταθεί απέναντί του. Εκεί ο εραστής έχει δύο επιλογές. Το hit n' run, μια σύντομη απόλαυση της νίκης του δηλαδή και την γρήγορη φυγή που θα του εξασφαλίσει μια μυστηριώδη φήμη που θα πλανάται πάνω απ' την πόλη, ή την παραμονή στο πεδίο της μάχης όπου για κάποιο διάστημα (άγνωστο πόσο) ως νικητής θα απολαμβάνει τα αγαθά του επιτεύγματός του ώσπου να έρθει η επαναδιαπραγμάτευση των όρων. Γιατί όπως διδάσκει ο Σουν-Τζου, πάντα, ακόμα και στην πιο συντριπτική νίκη, όταν η αντίπαλη άμυνα έχει σκορπίσει, ο προελαύνων νικητής στρατός πρέπει να έχει κατά νου ότι αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον χθεσινό αγώνα; Ακόμα και να μην είχαν, δεν είναι κακό να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας. Πάνω απ' όλα είμαστε μια οικογένεια. Όχι με την έννοια του καταπιεστικού αστικού θεσμού, ενισχυμένου με θρησκευτικές προκαταλήψεις και κόμπλεξ της περιφέρειας όπως τον γνωρίζουμε στην Ελλάδα, αλλά με την έννοια μιας διευρυμένης, ανοιχτής κοινότητας όπου οι δεσμοί μεταξύ των συμμετεχόντων δεν είναι (απαραίτητα) αίματος αλλά προέρχονται από την ελεύθερη επιλογή τους, χαρακτηρίζονται, δε, από διαχρονικότητα, στοργή, αλληλεγγύη και μια υφέρπουσα gay έλξη στην θέα των μερικώς καλυμμένων απ' το ροζόμαυρο σορτς μπουτιών του συμπαίκτου.
Με αυτήν την έννοια το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω για το χθεσινό ματς είναι:
Αλέξη-Αλέξη τα μπούτια σου τα σέξυ.
Έπαιξαν: Yorgos mi (εκτάκτως ως τερματοτύφλακας), Μήτσος, ChrisfromGreece (από μικρό παιδί περίμενε αυτήν την στιγμή), Φίλιππος (ή αλλιώς Αίολος), Αλέξης (mr. αισθησιακά μπούτια, αδελφός του Φίλιππου και σκόρερ των δύο εκ των τριών γκολ μας), Αγαπημένος της Κερκίδας (σκόρερ επίσης!), Μεγάλος Αρχηγός, Μίλτος
Τον έπαιξαν: Παντελής, Ηλίας
Στην κερκίδα: η φανατική οπαδός μας Ζωή, παρέα με τον κοστουμαρισμένο Μύστα και τα 9 του νύχια.
