Εισαγωγή
(μουσική υπόκρουση: http://www.youtube.com/watch?v=HpOi2emPby4)
Όταν ήρθα στο Χαϊδάρι κι είδα ανθρώπους να κλωτσάνε είπα στον εαυτό μου. Ναι ρε γαμώτη! Και πήρα τον φίλο μου τον Μίλτο και του είπα "Μίλτο! Θέλω να σουτάρω με το μύτο!". Όλη μέρα, όλη νύχτα! Και δωσ' του οι γιόμες! Και δωσ' του οι τούμπες! Και δωσ' του οι γλίστρες! Γαμώτη! I couldn't believe what I was living!
Κυρίως Θέμα
Τα δάχτυλα αιωρούνται πάνω απ' τα πλήκτρα σαν σμήνος από γεράκια που εποπτεύουν μια κοιλάδα πριν ορμήξουν για τη λεία τους. Βάζεις ν' ακούσεις λίγο Φίλιππο Πλιάτσικα (γιατί έπαψες σουβλάκι να μυρίζεις) και βλέπεις 3.500.000 views. Πού πάει αυτή η χώρα αναρωτιέσαι; Αν είχε 3.500.000 views ο λόγος του Βασίλη Ζαφειρόπουλου μπροστά στον Λευκό Πύργο ή η πρόβλεψη της Λίτσας Πατέρα για την κατάρρευση του καπιταλισμού αυτός ο κόσμος θα ήταν αλλιώς. Πώς αλλιώς; Δεν ξέρεις αλλά υποπτεύεσαι πως θα ήταν σαν ένα κοντρόλ του Αγαπημένου της Κερκίδας, σαν μια επέλαση α λα ταύρος εν υαλοπωλείω του Μύστα, σαν ένα συγκαμμένο τρέξιμο του Μήτσου, ένα σπριντ -με πατημένο το rew x4- του Μίλτου, μια ηρωική προσπάθεια του Αρχηγού όταν το σκορ είναι 4-1 εναντίον μας (και θέλει 5 λεπτά για να λήξει), σαν μία στάλα ιδρώτα που κυλάει στα ξυρισμένα δεξί πόδι του Ηλία κι ας μην ακουμπάει την μπάλα ποτέ. Και όμως αυτός ο κόσμος που οραματιστήκαμε και οραματίστηκαν μαζί μας πολλοί (και κυρίως πολλές) έχει πάψει να υπάρχει. Έτσι σιωπηλά και ήσυχα σαν μια τζούφια κλανιά που έφυγε απ' τα εντόσθια μας, τρεις στυλοβάτες του Αισθησιασμού έχουν εγκαταλείψει τη ναυαρχίδα της ιδέας μας που είναι το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ουδείς αναντικατάστατος θα πεις από τη μία και ίσως ορθά. Όμως εδώ πρέπει να αναμετρηθούμε με το ερώτημα "υπάρχει αισθησιασμός χωρίς αισθησιακούς;". Με άλλα λόγια γίνεται επανάσταση χωρίς το επαναστατικό υποκείμενο; Το Κόμμα θα το φτιάξουμε σύντροφοι; Quo Vadis Σένσουαλ;
Πολύ συζήτηση έπεσε μετά τον σημερινό αποκλεισμό μας για το αν θα πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα, αν έχει νόημα να τρέχουμε σαν τα χάμστερ μες στη ρόδα. Κανονικά δεν πρέπει να δίνεις σημασία σ' ότι παπαριά λέει ο καθένας μετά από ένα χαμένο παιχνίδι. Αλλά άμα αυτή η πρόταση προέρχεται απ' τα χείλη του Αισθησιακού Αρχηγού μας το πράγμα αλλάζει. Να το συζητήσουμε.
Εντάξει, έχουμε μια συνήθεια να αποκλειόμαστε από τον 1ο γύρο. Αυτή η συνήθεια έγινε στοιχείο της ταυτότητάς μας. Την ταυτότητά μας την υπερασπιζόμαστε συνειδητά και μαζί υποσυνείδητα. Δεν έφυγε τυχαία ο Κρις ταξίδι για Βαρκελώνη. Ήξερε ότι αν έμενε, ίσως και να προκρινόμασταν. Δεν έχει κάτσει τυχαία ο Φίλιππος 2 μήνες στην Αυστρία. Ξέρει ότι άμα γυρίσει οι κοφτερές του πάσες θα τεμαχίσουν τις αντίπαλες άμυνες όπως το Σογκούν ένα Αργίτικο πεπόνι. Δεν πόνεσαν τυχαία οι τούβλινοι κοιλιακοί του Μύστα μια εβδομάδα πριν τα play-off. Δεν επιλέξαμε τυχαία για τέρμα τον αισθησιακό απ' τα γενοφάσκια του, γιαννιώτη γίγαντα ΠΑΣ (αν ξέρατε μόνο πώς χάιδεψε την μπάλα μετρώντας με τα δάχτυλά του κάθε σπιθαμή του σώματός της και τελικά την άφησε να φύγειι μέσα απ' τα χέρια του όπως αφήνεις ένα λευκό περιστέρι να πετάξει για να γραφτεί έτσι το 2-2...). Όχι, δεν κουτούλησαν τυχαία 20 πόντους μπροστά από το άδειο αντίπαλο δοκάρι Μίλτος και Αντώνης για να καταλήξει η μπάλα άουτ. Και λοιπόν; Τι θες να πεις μ' όλα αυτά σοφέ γέροντα;
Θέλω να πω...
"Ακούστε! Αν τ' αστέρια λάμπουν
σημαίνει πως κάποιος τα 'χει ανάγκη;
σημαίνει πως κάποιος θέλει να υπάρχουν;"
Επίλογος
Δε χρειάζεται πανικός. Ο ανάδρομος Άρης στην Παρθένο φέρνει κούραση κι εξάντληση. Επίσης δεν σου φταίμε εμείς Αρχηγέ αν πήγες και μετακόμισες στα Μελίσσια, κατεξοχήν αντι-αισθησιακό μέρος, και την είδες αλλιώς. Πιες έναν φραπέ στο Enigma, φάε ένα σουβλάκι από τις Νοστιμιές, παίξε ένα μπιλιάρδο στη Stadium (υπάρχει ακόμα;) να νιώσεις ξανά Χαϊδαριώτης και τα λέμε. Σου δίνουμε διορία τον Φλεβάρη που θα φτιάξουμε τις εμφανίσεις, θα κάνουμε και κανά παρτάκι κι από Μάρτη ξανά στα γήπεδα. Κι εσείς Κώστα, Ηλία, Μύστα μην κοιτάτε που η ομάδα γαζώνει και χωρίς εσάς. Όποιος φεύγει απ' το μαντρί, τον τρώει ο λύκος.
Έπαιξαν: ΠΑΣ (τέρμα), Mi, Μήτσος, Αντώνης (2η αισθησιακή εμφάνιση), Κώστας-ψηλός (έσκασε με τρομερό ροζόμαυρο μπουφάν και μας έκλεψε τις καρδιές μας. για πάντα Sensual Κώστα), Κώστας-μικρός (δεν ξέρω δλδ πόσο μικρός αλλά μισή γενιά κάτω σίγουρα, once a sensual-always a sensual κι εσύ), Μίλτος (έβαλε γκολάρα με κεφαλιά), Αρχηγός και στις κερκίδες ποιοοος; Αυτός! 1-0.
