Χθες βράδυ μετά τον αγώνα ενώ οι Αισθησιακοί χλαπάκιαζαν σουβλάκια στο Αιγάλεω, οδηγούσα προς το σπίτι με σβηστά τα πίσω φώτα του αυτοκινήτου (εδώ και ένα μήνα) και σκεφτόμουν διάφορα.
Σκεφτόμουν ότι δεν είμαστε οι τύποι που οργανώνουν beach party ή βραδιές με κιθάρες σε παραλίες, ψαγμένα σκηνικά με μεράκι κ.ο.κ.. Είμαστε αυτοί που θα σκάσουν εκεί σαν αγέλη για να βρουν καμιά γκόμενα, να διασκεδάσουν τσάμπα ή να κοιμηθούν κάπου που δεν θα είχαν ξανά την ευκαιρία να το κάνουν. Οι πιο ευγενικοί από μας (βλ. Μύστα) θα φέρουν και κανά μπουκάλι κρασί για ξεκάρφωμα. Στο Αισθησιακό μασκέ πάρτυ που με πολύ κόπο οργανώσαμε επί δυο συναπτά έτη, οι περισσότεροι έρχονταν 1-2-3 ώρες αφού είχε ξεκινήσει.
Ακόμα σκεφτόμουν τα λόγια του Καζανόβα, ότι ο εραστής για να ξεμυαλίσει μια γυναίκα οφείλει να τα λέει ευγενικά με αυστηρό τόνο. Οι κινήσεις του οφείλουν να είναι απότομες, δυνατές αλλά τρυφερές στην ουσία τους. Διότι το μυαλό της γυναίκας αδυνατεί τότε να αναλύσει ταυτοχρόνως τα δυο αντικρουόυμενα μηνύματα, αδυνατεί να δομήσει μια άμυνα, μια τακτική ακριβώς γιατί αδυνατεί να αναλύσει το είδος της επίθεσης που δέχεται. Ανήμπορη, ταραγμένη αλλά ταυτόχρονα αλλόκοτα συνεπαρμένη παραδίδεται. Γιατί παραδίδεται; Γιατί μόνο δια της παράδοσης μπορεί να γνωρίσει το πραγματικό πρόσωπο του αντιπάλου και να σταθεί απέναντί του. Εκεί ο εραστής έχει δύο επιλογές. Το hit n' run, μια σύντομη απόλαυση της νίκης του δηλαδή και την γρήγορη φυγή που θα του εξασφαλίσει μια μυστηριώδη φήμη που θα πλανάται πάνω απ' την πόλη, ή την παραμονή στο πεδίο της μάχης όπου για κάποιο διάστημα (άγνωστο πόσο) ως νικητής θα απολαμβάνει τα αγαθά του επιτεύγματός του ώσπου να έρθει η επαναδιαπραγμάτευση των όρων. Γιατί όπως διδάσκει ο Σουν-Τζου, πάντα, ακόμα και στην πιο συντριπτική νίκη, όταν η αντίπαλη άμυνα έχει σκορπίσει, ο προελαύνων νικητής στρατός πρέπει να έχει κατά νου ότι αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον χθεσινό αγώνα; Ακόμα και να μην είχαν, δεν είναι κακό να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας. Πάνω απ' όλα είμαστε μια οικογένεια. Όχι με την έννοια του καταπιεστικού αστικού θεσμού, ενισχυμένου με θρησκευτικές προκαταλήψεις και κόμπλεξ της περιφέρειας όπως τον γνωρίζουμε στην Ελλάδα, αλλά με την έννοια μιας διευρυμένης, ανοιχτής κοινότητας όπου οι δεσμοί μεταξύ των συμμετεχόντων δεν είναι (απαραίτητα) αίματος αλλά προέρχονται από την ελεύθερη επιλογή τους, χαρακτηρίζονται, δε, από διαχρονικότητα, στοργή, αλληλεγγύη και μια υφέρπουσα gay έλξη στην θέα των μερικώς καλυμμένων απ' το ροζόμαυρο σορτς μπουτιών του συμπαίκτου.
Με αυτήν την έννοια το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω για το χθεσινό ματς είναι:
Αλέξη-Αλέξη τα μπούτια σου τα σέξυ.
Έπαιξαν: Yorgos mi (εκτάκτως ως τερματοτύφλακας), Μήτσος, ChrisfromGreece (από μικρό παιδί περίμενε αυτήν την στιγμή), Φίλιππος (ή αλλιώς Αίολος), Αλέξης (mr. αισθησιακά μπούτια, αδελφός του Φίλιππου και σκόρερ των δύο εκ των τριών γκολ μας), Αγαπημένος της Κερκίδας (σκόρερ επίσης!), Μεγάλος Αρχηγός, Μίλτος
Τον έπαιξαν: Παντελής, Ηλίας
Στην κερκίδα: η φανατική οπαδός μας Ζωή, παρέα με τον κοστουμαρισμένο Μύστα και τα 9 του νύχια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου