keyboard check - κρακ-κρακ στα δάχτυλα
1,2...φύγαμε
Αν είσαι μεγάλη ομάδα ή αν έχεις περήφανη στάση ζωής γενικά την ισοπαλία κανονικά δεν την πανηγυρίζεις. Μερικές φορές βέβαια ή δεν μπορείς να κερδίσεις ή δεν πρέπει να κερδίσεις ή δεν χρειάζεται να κερδίσεις. Και τότε η ισοπαλία αποκτά άλλη αξία. Ειδικά αν η φωνή των αντιπάλων στο γκρουπ (=Himmy Haidemenos) σου 'χει τάξει τεσσάρα και ποντάρει κιόλας δημοσίως.
Himmy-Himmy-Himmy your looovinn'...
Οι Αισθησιακοί τινάζουν την μπάνκα στον αέρα και δείχνουν ότι μπορούν από την τέταρτη θέση να καθορίσουν ποιος θα βγει πρώτος, ποιος δεύτερος κ.ο.κ. Είμαστε μεγάλες πουτάνες τελικά...
Η ομάδα έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Να αμύνεται ομαδικά και με πάθος και να επιτίθεται σποραδικά χρησιμοποιώντας το μεγάλο της όπλο που είναι η αεροπορία. Τα μοσχοαναθρεμμένα παιδιά απ' το Χαϊδάρι με μέσο όρο ύψους πάνω από 1,80 πηδάνε στα κόρνερ, τα πλάγια άουτ και τα φάουλ και χορεύουν στον αέρα σαν ρώσικα MIG (γκούγκλαρέ το άμα δεν κατάλαβες).
Τα ματς με τους Κούπα Καμπάνα τελικά μας αρέσουν. Καταλήξαμε ομαδικώς ότι συμπαθούμε τον Haidemeno κι ας μας κάνει ποδιές. Αν δεν υπήρχε το συναισθηματικό δέσιμο με τους Μαχητές θα λέγαμε ότι είναι οι αγαπημένοι μας αντίπαλοι. Τις παλές μας αγάπες όμως εμείς τις έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας. Δεν ξεχνάμε-Δεν συγχωρούμε. Ο Θεός συγχωρεί οι Sensuals... μπορεί (ξεφεύγουμε λίγο αλλά είναι απ' το μεθύσι της ισοπαλίας-νίκης και το μετέπειτα μεθύσι με τσίπουρα).
Λοιπόν, το ματς ήταν εξ αρχής δυνατό, οι κερκίδες γεμάτες, οι κάμερες στημένες, το τερέν βρεγμένο. Αστροφεγγιά στον ουρανό, υγρασία, σφιχτές αγκαλιές, τραβήγματα μπλούζας, ντρίμπλες, κλοτσιές, πάσες στρωτές, γιόμες τρελές, τραυματισμοί, γκολ, βρισιές. Οι Κούπα Καμπάνα είχαν την πρωτοβουλία των κινήσεων χωρίς μεγάλες-μεγάλες ευκαιρίες στο α' μέρος, με κάποια καλά σουτ όμως προς το τέλος του ημιχρόνου. Στο β' μέρος τραυματίστηκε ο Μύστα κι αναγκάστηκε να γυρίσει κέντρο της άμυνας ο Βενιαμίν που έπαιξε πολύ καλά πάλι. Απώλεια ο Μύστα γιατί δεν είχαμε και άλλη αλλαγή και κοντέψαμε να σκάσουμε αφούί ως γνωστόν ο Haidemenos κι η παρέα του μας τρέχουν πολύ. Ο,τι και να γινόταν όμως η μπάλα στα δίχτυα μας δεν κατέληγε και επιβεβαιώθηκε ο νόμος του ποδοσφαίρου γιατί σκοράραμε πρώτοι με κεφαλιά του γράφοντος από κόρνερ του Μίλτου (αυτή η μοναδική στιγμή έχει αποθανατιστεί και On Camera για όσους δεν πιστεύουν).
Κι ενώ θέλει κανά 5λεπτο να λήξει με μια ολιγωρία στην άμυνα ήρθε το 1-1. Μαλακία. Προτιμούσαμε καθαρή νίκη με μηδέν παθητικό. Ο αντίπαλος μας έκανε και κωλοδάχτυλο αλλά τον καταλαβαίνουμε. Κι εμείς θα μας κάναμε. Δεν πειράζει. Εμείς μετά είχαμε όρεξη για τσίπουρα, οι αντίπαλοι δεν είχαν κι έτσι έχασαν την ευκαιρία να δουν πόσο καλά παιδιά είμαστε εκτός γηπέδου ("γιατί εμείς δεν επιθυμούμε το κακό ούτε του εχθρού μας"). Ήρθε όμως μαζί μας ο Μάνος απ' τους Μαχητές και όσοι δεν ήρθατε χάσατε.
Να δώσουμε credits στην κάμερα-γούμαν Δέσποινα για την άψογη δουλειά της που θα δημοσιευτεί προσεχώς. Το ότι ήταν σε όλο τον αγώνα με τους αντιπάλους έχει καταγραφεί και θα ληφθεί υπόψη. Τα ίδια και χειρότερα και για την Άννα. Θα επιληφθεί το φαν-κλαμπ μας.
Έπαιξαν: Νίκος, Μύστα, Γιώργος, Μήτσος, Βενιαμίν (=Ντίνος), Αγαπημένος της Κερκίδας (=Κώστας), Στέφανος, Αρχηγάρα (=Αντρέας), Μίλτος.
Μας έλειψε ο Ηλίας που μας παιδεύει τελευταία αλλά τον αγαπάμε.
Και λίγο κουλτούρα μετά τα κλαρίνα: For whom the bell tolls (http://www.youtube.com/wat
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου