Αισθησιακοί (Sensuals) 1 - Μπλαουγκράνα (Blaugrana) 7

Ο Kevin κάρφωσε την ματιά του στην οξεία γωνία ουρανού και γης και μουρμούρισε: "τόσο μοιάζουνε το σήμερα με το χτες και το χτες με το αύριο που με τον καιρό έπαψα να βλέπω, να συλλογίζομαι και να θυμάμαι".

Την ίδια χρονική στιγμή κάμποσους παράλληλους του Γκρίνουιτς ανατολικότερα η Λίντα Βαγγελίστρα χτενίζοντας τα μαλλιά της με θέα τον φουσκωμένο Ποδονίφτη σιγοτραγουδούσε: "τα χρυσά μου μαλλιά στα νερά τα ξαπλώνω, τα μαλλιά μου στα χέρια ψηλά τα σηκώνω -δίχως βάρος μετάξι λεπτό-. Την πληγή σου αν μπορούσαν να φτάνανε λίγο, θα δενόμουνα γύρω ποτές να μη φύγω, τον καημό της εγώ να βαστώ. Κι όντας σκούζουν βοριάδες αγρίμια...να σου σκέπω τη γύμνια".

Κι η Ζανγκ-Ζιγί εξομολογείτο στον yorgos mi τον μεγάλο της πόθο κάτω από μια ιτιά στις όχθες του Γιανγκ-Τσε-Γιανγκ κι ενώ κάπου στο βάθος βρισκόταν (χωρίς να φαίνεται) το σινικό τείχος (που αφότου οι μογγόλοι έγιναν ήσυχοι νομάδες έμεινε να χαίρεται που φαίνεται από το φεγγάρι...παρηγοριά στον άχρηστο). Α, ναι...εξομολογείτο λοιπόν:
"Δεν ήταν άξαφνη αστραψιά, τούτο συνέβη αργά-σιγά. Ωραίος δεν ήσουν, τίποτα δεν είχες πάνω σου άξιο! Κοίταγες χάμω, τα χαλίκια, ως μίλαγες σιγά κι αργά. Την τρίτη ή τέταρτη φορά άρχισε ο νους μου να ριγά κι ως σήκωσες τα μάτια σου...δεν βάσταα να κοιτάξω. Κι ένιωσα ορμή ασυγκράτητη στα πόδια σου να κυλιστώ. Είδα να σείεται μέσα μου ψυχή παρθένα ως τώρα. Την ευτυχία τη γνώρισα στο δόσιμο χωρίς μιστό, τη λευτεριά στο σκλάβωμα σε κάποιο ιδανικό σωστό και την υπέρτατη ηδονή, στον πόνο! Άξια (γν)ώρα!"

"Ω! που αλαφροίσκιωτη πάταες την σκιά μου κι ένα βάρος σήκωνες μεγ' απ' την καρδιά μου!" απάντησε (αφού δεν μπορεί να μην απαντήσει) ο yorgos mi.

Και τότε ανοίγει την πόρτα ο Αγαπημένος της Κερκίδας (ποια πόρτα ρε; κάτω απ' την ιτιά, στις όχθες του Γιανγκ-Τσε-Γιανγκ είπαμε!)...Και τότε κατεβαίνει απ' την ιτιά όπου κοιμόταν σαν λιοντάρι ο Αγαπημένος της Κερκίδας και λέει: "Καλά τι μαλακίες, τι ξενέρωτα είναι αυτά; Εγώ έχω μεγαλώσει με Nine Inch Nails! Παρ' όλα αυτά θα απαντήσω με Βάρναλη που είναι και συνονόματος και πάλευε και για εθνική ανεξαρτησία".

Και λέει τα εξής (τα λόγια μας παιδιά 1000 πατέρων): "Αντί στο πόδι μου να λιώνω θέλω να βράζει μου η ψυχή και με τα χείλη ν' αγκυλώνω το πλέον σάρκινο κορμί. Και τρελλαμένος να του λέω στης συνειδήσεως τον χαμό "Από το πείσμα μου εγώ κλαίω, δεν σ' αγαπάω, σ' επιθυμώ!"".

Ο Μητσάρας που αναδύεται μέσα απ' το ποτάμι με τους κοιλιακούς του να λαμποκοπάνε βρεγμένοι κάτω απ' τον κινέζικο ήλιο δεν αραδιάζει την θεωρία νο1384 κι αρκείται σ' ένα λιτό "νταξ' άμα είναι έτσι...γουστάρω κι εγώ".

Και τότε καταφθάνει ο Μίλτος καβάλα στο άσπρο άλογό του κι αντί να πει "εδώ ο κόσμος χάνεται κι η "Ζανγκ-Ζιγί" χτενίζεται" (γιατί για την Λίντα Βαγγελίστρα δεν ήξερε) που ήθελε να πει κανονικά, λέει:

"Σκλαβιά και προδοσία, φόνοι και μίση, στ' αρματολίκι εδώ του πολισμάνου και λευτεριά μονάχα στο γαμήσι, είτε από κάτου θες είτε από πάνου". Δηλαδή είπε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια και δεν θύμωσε κι η Ζανγκ-Ζιγί.

Κι ο Νίκος μόνος κάτω απ' τα γκολπόστ, ενώ οι νταλίκες σφύριζαν δίπλα στην εθνική οδό, σφύριζε κι αυτός πίνοντας: "στη ζήση αυτή που την μισούμε, στη γη αυτή που μας μισεί κι όσο να πιούμε δεν σε σβυούμε, πόνε πικρέ και πόνε αψύ...που μας κρατάς και σε κρατούμε".

Τον Βενιαμίν πήγαν να τον πάρουν τα κλάμματα με όλα αυτά. Ήταν δίπλα κι ο Θανάσης αλλά πρώτη φορά τον έβλεπε οπότε κοιτάχτηκαν με ένα βλέμμα..."τι να σου πω κι εγώ, τι να μου πεις κι εμένα έτσι όπως παίξαμε κι οι δυο με ζάρια πειραμγένα" (άσχετο αλλά έτσι κοιτάχτηκαν).

(εδώ τώρα είναι το γκραν-φινάλε) Τότες (το γκραν φινάλε επιβάλλεται να αρχίζει με "Τότες" που θυμίζει Τοτέμ και Τότεναμ) εμφανίζονται επιβλητικοί σαν δυο βροντόσαυροι ο Αρχηγός Αντρέας με Υπαρχηγό-Πρωτοπαλίκαρο τον Μύστα και μας δίνουν την γραμμή της νίκης. Με βροντερή φωνή (τι βροντόσαυροι θα ήταν αλλιώς;) απευθύνονται σε όλους μας -και στο κοινό αίσθημα- και πείθουν -γιατί θέλουμε να πειστούμε, θέλουμε!- ότι "κουφάλες δεν ξοφλήσαμε". Μόνο που δεν το είπαν έτσι.

Το είπαν έτσι: "Ο Γδικιωμός που χύνεται μαζί φωτιά και μπόρα, ο καταλύτης καθαρμός, της Πληρωμής η Ώρα...είμαστ' εμείς που σπάσαμε τα που μας δένανε δεσμά και την καρδιά ατσαλώσαμε με την δικιά σου οχτρέ απονιά!"

17 Νοέμβρη ήδη


Υ.Γ.
Έπαιξαν αυτοί (κι ουχί αυτές) που αναφέρονται στην ιστορία πλην Kevin (σιγά μην είχαμε παίχτη Kevin) και συν Βενιαμίν που παρακολουθούσε ανήμπορος (περαστικά). Φάγαμε 7 αλλά ο Μύστα έβαλε γκολάρα!
Ο Χρηστάρας ήδη Βαρκλεωνιάζεται κι ο Ηλίας γλύφει τις πληγές του (επίσης περαστικά).